PROLOG

- Dokąd mnie prowadzisz?! - spytałam ledwo łapiąc oddech, biegnąc za chłopakiem w tylko jemu znanym kierunku.

Byłam bardzo zmęczona, czułam, że nogi powoli odmawiają mi posłuszeństwa. Ogień w płucach rozprzestrzenił się po całym moim ciele, wiedziałam, że długo już nie wytrzymam tego biegu.

Christopher musiał to zauważyć, bo się zatrzymał, odwrócił się twarzą do mnie i puścił moją rękę.

- Ufasz mi?- spytał z powagą, odgarniając ręką moje włosy.

Przełknęłam głośno ślinę i cofnęłam się o krok, by chociaż trochę  zwiększyć dystans między nami. Już raz słyszałam z jego ust to pytanie. Mimo, iż próbowałam zatrzymać w sobie te wspomnienia, one powróciły, niczym fala odbita od brzegu, łzy popłynęły mi jasnym strumieniem, którego nie mogłam zatrzymać.

- Mariso – wyszeptał z bólem chłopak, przytulając mnie do swojej piersi – Wiem, że źle zrobiłem. Wiem, że czujesz do mnie odrazę, że nigdy nie wybaczysz mi mojego czynu, ale błagam cię, daj mi ostatnią szansę. Daj uratować sobie życie.

Zamknęłam oczy i wtuliłam się w Christophera, pozwalając, by obiął mnie ramionami. Nie widziałam co mam zrobić. Nie zauważyłam nawet, kiedy moim ciałem wstrząsnął spazmatyczny szloch. Czułam się samotna i przytłoczona. Cała ta sytuacja, która wywróciła moje życie do góry nogami, była ponad moje siły.

Czułam, jak wraz z łzami, ucieka ze mnie cała energia. Wiedziałam jednak, że w ramionach Chrisa byłam bezpieczna. Ten spokój, który mnie  nagle otoczył był obezwładniający. Chciałam się zatracić w tej chwili. Nie ważne, co było kiedyś, liczyło się tylko to, co jest teraz.

- Wybaczam ci – powiedziałam drżącym głosem – wybaczam.

Poczułam, że klatka piersiowa  Christophera przestała się unosić. Zadarłam lekko głowę, by móc na niego spojrzeć. Jego piękna twarz nie zdradzała, jak zwykle, żadnych uczuć. Wyjątkiem były oczy, oczy o barwie szmaragdowej zieleni.
To one były bramą do jego duszy.

Zobaczyłam w nich wiele, kłębiących się emocji. Bólu, niedowierzania, ulgi i …

Nie zdążyłam dokończyć tego zdania w myślach, bo Chris obiął moją twarz w swoje silne dłonie, pochylił się nade mną i … pocałował.

- Co … co ty robisz?  - spytałam w panice, ale nie cofnęłam się. Nie miałam tyle silnej woli.

Kiedy jego usta dotknęły moich, poczułam, że wzbiera we mnie fala nieznanych mi dotąd uczuć. Wiedziałam, że właśnie znalazłam moje miejsce we wszechświecie.





_________________________________

Nie wiem co powiedzieć.
Mam nadzieję, że się Wam podoba :)