Rozdział V

Marisa:

Idąc posłusznie za Nocnym Łowcą, przypomniałam sobie ostatnie słowa wypowiedziane przez mojego dziadka: „Pamiętaj – powiedział - nikt nie może się o Tobie dowiedzieć. Jeśli ludzie zaczną coś podejrzewać, uciekaj i nigdy tu nie wracaj. Nigdy...” Chwilę później dziadek zamknął oczy i nigdy więcej ich nie otworzył. Mimo iż od tamtej chwili minął już prawie rok, nadal nie mogłam sobie poradzić z jego śmiercią. Był jedyną bliską mi osobą. Wiedział kim jestem i kochał mnie za to. Bez niego czułam się pusta i zagubiona. Brakowało mi go. Bardzo.

W milczeniu usiadłam na kuchennym taborecie i patrzyłam, jak Nocny Łowca przetrząsa  zawartość wszystkich moich kuchennych szafek. Nie chciałam, żeby to robił. Czułam, że w ten sposób narusza moją prywatność, ale nie miałam na tyle odwagi żeby  zaprotestować, czy też wskazać dokładną lokalizację puszki z herbatą.  Byłam na siebie zła, że nie ucięłam tego przedstawienia w zarodku. Głupia szklanka z wodą! Gdyby nie ona, udałoby mi się, byłam tego pewna.

Spojrzałam na swoje stopy. Przypomniałam sobie wyraz twarzy Nocnego Łowcy, kiedy mój ogon z powrotem zamienił się w ludzkie nogi. Wiedziałam, że starał się zachować kamienną twarz, ale jego oczy go zdradziły. Fascynacja, która czaiła się w jego szmaragdowych tęczówkach była niebezpieczna. Bałam się go. Czułam, że każdy jego ruch, każde słowo jest fałszywe. Chciał mnie zwieść, omamić i wykorzystać. Nie mogłam mu na to pozwolić.

- Pijesz białą czy czarną? - spytał, odwracając się nagle z dwoma paczkami herbaty w dłoniach.

- Czarną – odpowiedziałam – Daj, pomogę ci – dodałam, wstając powoli z krzesła

Chwyciłam jedną ręką czajnik, drugą ostrożnie odkręciłam kurek z wodą, uważając, by  żadna kropla nie dotknęła mojej skóry. Kątem oka zobaczyłam, że brunet bacznie mi się przyglądał. Wytrącało mnie to z równowagi, ale nie zdradziłam się z tym.

Kiedy nastawiłam wodę, oparłam się o blat kuchenki i zlustrowałam wzrokiem Nocnego Łowcę. Na widok jego umięśnionego ciała, po plecach przebiegł mi nieprzyjemny dreszcz. Wyobraziłam sobie, jak jego ręce zaciskają się wokół mojej szyi łamiąc mi kark. Potrząsnęłam gwałtownie głową, wyrzucając ten obraz ze swojej głowy. Czerń, w którą był ubrany – choć wydawało mi się to niemożliwe - dodawała jeszcze więcej mocy jego sylwetce. Nocny Łowca wyglądał na człowieka, który zabija inne istoty bez jednego mrugnięcia okiem. Dopiero po sekundzie dotarło do mnie, że właśnie to robi. Zabija. 

- Dlaczego tak mi się przyglądasz? - spytał, przekrzywiając lekko głowę.

Serce zabiło mi mocniej. Jego głos przypominał mi wiatr, skaczący po wzburzonych falach oceanu w czasie sztormu. Zamknęłam oczy, by móc się lepiej skoncentrować i uspokoić oddech. Musiałam się opanować za wszelką cenę.

- Ni ufam ci – powiedziałam zgodnie z prawdą, odgarniając nerwowo z czoła zagubione pasma włosów – Mówisz, że chcesz mi pomóc, że chcesz mnie poznać, ale tak naprawdę zależy ci tylko na tym, żeby dostarczyć Clave dowody na istnienie syren...

- Mariso, to nieprawda – powiedział, chcąc dotknąć mojej dłoni, ale szybko ją cofnęłam.

- Przez setki lat żyliście w nieświadomości, że na świecie żyją istoty takie jak ja – ciągnęłam, podnosząc ton głosu – Dlaczego to się zmieniło? Dlaczego wszystko zepsułam?!

Ostatnie słowa prawie wykrzyczałam. Nie wiedziałam co się ze mną stało. Nagle straciłam panowanie nad własnym ciałem. Strach i zmęczenie wywołały we mnie agresję. Nawet nie zauważyłam, kiedy rzuciłam się z gołymi rękoma na Nocnego Łowce. Nie wiedziałam co robię. Drapałam go wszędzie tam, gdzie zdołałam sięgnąć. Trwało to może pięć sekund. Potem Nocny Łowca wykręcił mi ręce do tyłu i skutecznie mnie unieruchomił.

- To było głupie posunięcie, wiesz? - szepnął mi do ucha.

Próbowałam się wyrwać, szarpać, ale nie dałam rady. Łzy po raz kolejny spłynęły mi po twarzy rzęsistym deszczem. Zmęczona opadłam na kolana i spuściłam głowę. Nocny Łowca puścił mnie i ukląkł obok, a potem zrobił coś, czego się nie spodziewałam. Przytulił mnie.

- Co... co ty robisz? - spytałam szlochając, wdychając jego zapach.

- Mówiłem ci, Mariso – powiedział, gładząc mnie po włosach – Chcę ci pomóc. Uwierz mi.

Nie wierzyłam. Nie chciałam. Jego dotyk napawał mnie obrzydzeniem. Przez głowę przeleciały mi obrazy, w których podrzynał gardła innym syrenom. Wszędzie było mnóstwo krwi. Mnóstwo obrzydliwej, błękitnej krwi. Nie mogłam mu na to pozwolić. Nie mogłam!

Nagle panującą wokół ciszę przerwał natarczywy gwizd czajnika. Machinalnie podniosłam się, chcąc wyłączyć gotującą się wodę. Nocny Łowca pozwolił mi na to, ba, nawet pomógł mi wstać.  Spojrzałam szybko w kierunku okna. Mieszkanie znajdowało się niecałe dwa metry nad ziemią. Jeśli udałoby mi się …

Chwyciłam dłonią rączkę czajnika. Decyzję podjęłam w ułamku sekundy. Zacisnęłam rękę wokół uchwytu i rzuciłam czajnik z wrzącą wodą prosto w Nocnego Łowce. Usłyszałam głośny krzyk, ale nie zwróciłam na niego uwagi. Szybko podbiegłam do okna i otworzyłam je. Bez oglądania się za siebie skoczyłam na miękką trawę. Nogi ugięły się pod moim ciężarem, ale zdołałam jakoś utrzymać równowagę. Zataczając się, pobiegłam przez lekko oświetloną uliczkę mojego osiedla. Było zimno. Momentalnie moje ciało obleciała gęsia skórka. Odwróciłam głowę, by po raz ostatni zobaczyć mieszkanie, w którym się wychowałam. Zrobiło mi się smutno, że musiałam je opuścić, ale musiałam to zrobić. Dla dziadka. Z daleka mogłam usłyszeć ciche wiązanki przekleństw. Miałam nadzieję, że wrzątek dotkliwie go poparzył i opóźnił chociaż na dwie minuty. Musiałam uciec.

Sześćset metrów - mówiłam do siebie – To tylko sześćset metrów.

Mimo iż próbowałam dodać sobie otuchy, z każdą sekundą miałam coraz mniej sił. Moje mięśnie mówiły już „dość”. Zmuszałam się postawienia kolejnego kroku. Oddech miałam płytki i przerywany. Miałam wrażenie, że się duszę. Po przebiegnięciu połowy dystansu, który dzielił mnie do bezmiaru zimnego oceanu, wiedziałam już, że nie dam rady. Z trudem podbiegłam i ukryłam się w pobliskich krzakach. Padłam bez sił na zimne podłoże i zamykając oczy, miałam nadzieję, że Nocny Łowca mnie tu nie znajdzie.


__________________________________

Miałam lekki zastój. Lekki. To chyba mało powiedziane.
Mam nadzieję, że się Wam podoba :)

Serdecznie zapraszam na Opowieści Królestwa Loren