ROZDZIAŁ II

Marisa:

Biegłam co sił przez wąskie uliczki Edynburga, z trudem przepychając się przez tłum obcych mi ludzi. Serce waliło mi jak oszalałe, oddech miałam płytki i nierównomierny, a nogi powoli odmawiały mi posłuszeństwa. Nie byłam przyzwyczajona do tak dużego wysiłku. To strach napędzał mój organizm. Dzięki niemu ignorowałam rozdzierający ból w piersiach i zmuszałam się do postawienia kolejnego kroku. 

Nie wiedziałam, w której części miasta się znajduję. To nie miało dla mnie żadnego znaczenia. Chciałam uciec. Uciec od groźnie wyglądającego mężczyzny z ostrym mieczem przy boku. Wiedziałam, że jest blisko. Czułam na plecach jego palący wzrok. Co kilka kroków oglądałam się za siebie, a to, że go nie widziałam, tylko zwiększało mój niepokój. 

Gdzie on jest? Co chce zrobić? Nie znałam odpowiedzi na te pytania. 

Z obawą spojrzałam na zachodzące słońce. Wiedziałam, że kiedy ono zajdzie, moje szanse na ucieczkę gwałtownie spadną. Byłam na skraju wyczerpania, a nie wiedziałam, ile jeszcze wytrzymam. Minutę? Może dwie? 

Kiedy wybiegłam zza kolejnego zakrętu, przed moimi oczami ukazał się olbrzymi budynek centrum handlowego. Ulga, którą poczułam, prawie rozerwała mi serce. Z nowymi siłami wbiegłam na ulicę, i nie zważając na hamujące z piskiem opon samochody, pobiegłam prosto w stronę galerii.

Tak! Pomyślałam, kiedy zobaczyłam przed centrum handlowym długi wąż czarnych taksówek. Ostatni raz spojrzałam za siebie i wsiadłam do czarnego samochodu.

- Leith, ulica BadenPowella - wykrztusiłam i zamknęłam za sobą drzwi. 

Taksówka ruszyła, a ja z błogością oparłam się o skórzane siedzenie. Niebezpieczeństwo zostawiłam za sobą.




Chris: 

Oparty o ścianę bloku, obserwowałem dziewczynę kręcącą się po swoim mieszkaniu. Jej ruchy były bardzo gwałtowne i niesprecyzowane. Nawet z odległości dwudziestu metrów mogłem zobaczyć czający się w nich strach i niepewność. 

Nie wiedziałem, co mam o tym wszystkim myśleć. Nie była demonem - to wiedziałem na pewno. Kiedy mnie zobaczyła - uciekła - a nie zrobiłaby tego żadna szanująca się piekielna kreatura. 

Szybko przewertowałem w głowię listę podziemnych. Ona nie wyglądała jak wampir, faerie czy też wilkołak. Była inna. Bardziej ludzka. 

Przypomniałem sobie jak wsiadała do tej cholernej taksówki. Myślała, że tym sposobem mnie zgubi. Nic bardziej mylnego. Jako Nocny Łowca zawsze potrafiłem wyśledzić swoje ofiary. Dlaczego miało być inaczej tym razem?

Widziałem jak dziewczyna wchodzi do łazienki i gasi za sobą światło. Oderwałem się od ściany budynku i poszedłem wolnym krokiem w kierunku jej bloku. Nie wiem, co sobie wyobrażałem, ale musiałem wiedzieć, kim ona jest. To było silniejsze ode mnie.

Schowałem do kieszeni kurtki miecz i opuściłem rękawy. Nie chciałem, żeby się przestraszyła jeszcze bardziej. Nie w bloku pełnym ludzi.

Kiedy doszedłem do drzwi jej mieszkania, namalowałem stelą na drzwiach znak otwarcia. Zamek otworzył się bez żadnych przeszkód i wszedłem do środka. Rozejrzałem się szybko po pomieszczeniu. W mieszkaniu panował lekki półmrok, a jedynym źródłem światła była uliczna latarnia, rzucająca swoje żółte światło do środka. 

Mieszkanie było lekko zagracone, ale nie brudne. Wszystko leżało na swoim miejscu. Wziąłem głęboki wdech. W powietrzu można było wyczuć delikatną woń morskiej wody. Nie zdziwiłem się. Do oceanu dzieliło nas... może trzysta metrów. Na pewno nie więcej.

Otworzyłem drzwi jej pokoju i usiadłem na fotelu, stojącym nieopodal łóżka dziewczyny. Nie miałem pojęcia jak mam rozegrać całą tą sytuację. Co ja sobie, do diabła, myślałem? Trzeba było zaczekać na matkę. Ona wiedziałaby co zrobić. 

W tym momencie drzwi łazienki się otworzyły. Nie miałem już wyjścia.

Alea iacta est*




___________________________________________
* Kości zostały rzucone


Ot i mamy drugi rozdział.Nie dość, że spóźniony, to  jeszcze krótki. 
Nie jestem z niego zadowolona. Przez Faith i Izzy swoje myśli skierowałam na Igrzyska i Avengersów, co skutkowało chwilowym zanikiem weny. No cóż. Zdarza się ;) 

Bardzo przepraszam osoby, które uraził ... mój wszechobecny spam. W 90% staram się czytać Wasze opowiadania, ale nie zawsze jest na to czas. Powiedzmy sobie szczerze. Gdybym czytała każdy blog, gdzie zostawiłam swoją reklamę ... no cóż. Starość by mnie wcześniej dosięgła. Całe szczęście z tym już koniec. Nie sądziłam nawet, że będzie tak duży odzew. Dziękuję :)

Zbliża się majówka, potem będą matury. Daję słowo, że wtedy nadrobię WSZYSTKIE Wasze opowiadania. Będzie to na pewno miła odskocznia od łaciny, historii i wopip'u (to taki zakamuflowany WOS)

Pozdrawiam :)