ROZDZIAŁ IV

poprawiony

Chris:

Nie mogłem uwierzyć własnym oczom. Stałem i patrzyłem. Nie byłem zdolny do wykonania jakiegokolwiek ruchu.

Dziewczyna podniosła głowę i spojrzała na mnie. Jej oczy były mokre od łez, a dłonie miała zaciśnięte w drobne piąstki. Już się nie bała. Była przerażona.

- Nie rób mi krzywdy – wyszeptała, zerkając ze strachem na seraficki miecz w mojej dłoni.

Nie wiedziałem co mam zrobić, w głowie miałem mętlik. Oszołomiony odłożyłem miecz na biurko i przykucnąłem przy niej. Ona nie była groźna, była zagubiona. Dłonią dotknąłem jej... ogona. Dziewczyna zamknęła oczy, a jej ciało przeszył delikatny dreszcz. Przesunąłem ręką po długości jej bioder, badając fakturę rybich łusek. Były śliskie i gładkie w dotyku.

- Nie, proszę – powiedziała, odsuwając się ode mnie.

Sięgnąłem po – leżący niedaleko – wełniany koc, owinąłem nim dziewczynę, wziąłem ją na ręce i położyłem na łóżku. Cofnąłem się kilka kroków, nie spuszczając jej z oka.

- Nic Ci nie zrobię – powiedziałem – ale musisz ze mną współpracować.

- Co chcesz wiedzieć? - spytała słabym głosem, szczelnie otulając się pledem.  W jej słowach dostrzegłem zrezygnowanie. Wiedziała, że jest na przegranej pozycji.

- Kim jesteś? - zapytałem, znając już odpowiedź.

- Syreną – usłyszałem.

W czasie kiedy to mówiła, podszedłem do włącznika i zapaliłem światło. Musiałem  ją zobaczyć, ale panujący dookoła półmrok nie pozwalał mi na to w pełni. Odwróciłem się i spojrzałem na dziewczynę. Była blada jak śmierć. Jej długie brązowe włosy leżały rozrzucone na miękkiej pościeli, a spod czerwonego koca wystawał bladoniebieski syreni ogon. Zafascynowany tym zjawiskiem, nie mogłem oderwać wzroku od połyskujących w świetle żarówki rybich łusek.

- Wiesz kim ja jestem? - kontynuowałem, opierając się niedbale o ścianę, ręce schowawszy w kieszeniach spodni. Musiałem powstrzymać chęć bliższego zbliżenia się do tej niezwykłej istoty. To mogłoby ją tylko  niepotrzebnie bardziej wystraszyć.

- Nocnym Łowcą – odpowiedziała, mrugając, zaczerwienionymi od płaczu oczami.

Patrzyłem, jak klatka piersiowa dziewczyny niespokojnie unosi się i opada. Cholera! Wyglądała, jakby miała za sekundę zemdleć.

- Nie denerwuj się – próbowałem ją uspokoić – Dlaczego Clave nic o tobie nie wie?

- Bo... - zająkała się – Ja nie wiem tego...

Ewidentnie było widać, że kłamie, mówiła mi o tym każda komórka ciała, ale nie zdradziłem się z tym. Chociaż bardzo chciałem rozwiązać tę kwestię, doszedłem do wniosku, że może to chwilę poczekać. Postanowiłem, że jak tylko wrócę do Instytutu,  dokładnie przeszukam bibliotekę. Mimo że nie zaglądałem tam od wieków, wiedziałem, że muszę znaleźć tam jakieś informacje.

Dziewczyna nagle odwróciła głowę i spojrzała na mnie. Była bardzo zdenerwowana. Jej ręce tak się trzęsły, jakby były zrobione z galaretki

- Błagam, ja nic nie zrobiłam, proszę, zostaw mnie w spokoju... - Zobaczyłem czającą się w jej oczach panikę - Jeśli Clave się o mnie dowie, zabije mnie – dodała szeptem.

W myślach przyznałem jej rację. Clave nie było przechylne dla podziemnych, a nie chciałem sobie wyobrazić ich reakcji na nowinę, że na świecie żyje nieznana im dotąd istota, o której krążą nieciekawe legendy.

Syrena. Mityczne stworzenie. Pół kobieta, pół ryba. Istota bez sumienia, wabiąca – swym anielskim głosem - zagubionych na pełnym morzu żeglarzy, by zatopić ich statki i pożreć ich ciała. 

Clave nie mogło się o niej dowiedzieć. Nie teraz. Niemal natychmiast ułożyłem w głowie nowy plan działania. Na razie dziewczyna była bezbronna i wystraszona. Musiałem zdobyć jej zaufanie, a potem...

Potem zobaczymy.






Marisa:

Ze strachem obserwowałam Nocnego Łowce. Wyraz jego twarzy nie zdradzał żadnych emocji. Nie wiedziałam co chce zrobić. Mój los leżał w jego rękach. Bałam się.

- Jak masz na imię? - spytał po chwili milczenia.

- Marisa – odpowiedziałam drżącym głosem, nie wiedząc do czego potrzebna jest mu ta informacja.

Ku mojemu zaskoczeniu Nocny Łowca uśmiechnął się pod nosem.

- Marisa – powtórzył cicho – Morska.

Ton jego był zaskakująco łagodny. Sprawiał ważenie, że nie mówi do celu swojego ataku, tylko do małego dziecka. W moim sercu zaświtała nadzieja.

- Ile masz lat? - ciągnął dalej chłopak.

- Dziewiętnaście – powiedziałam, siląc się na spokój.

Fakt, że się do mnie nie zbliżał i nie miał przy sobie broni sprawiał, że czułam się pewniej. Ręce już mi się tak nie trzęsły, a serce powoli zwalniało swój rytm.

- Jak to się stało? - spytał, patrząc znacząco na mój ogon.

- Nie mogę tego powiedzieć – odpowiedziałam, przyglądając się uważnie Nocnemu Łowcy.

Przygotowałam się na wybuch szału, ale nic takiego się nie stało. Wyraz jego twarzy nie zmienił się, nadal przyglądał mi się badawczym wzrokiem.

- Rozumiem – powiedział, podchodząc do fotela i opierając się o jego fioletowe oparcie.

Zatkało mnie. Czułam się, jakby ktoś wywiercił mi w głowie linię metra. Myślałam, że będzie mi groził, że ogłuszy mnie i siłą zaciągnie do swojego Instytutu. Dlaczego jeszcze tego nie zrobił?

- Nie musisz się mnie bać, Mariso – powiedział chłopak, widząc moje zdezorientowanie – Chcę Cię poznać. Pozwolisz mi na to?

Widząc, że nie mam innego wyjścia, przytaknęłam twierdząco głową. Nie ufałam mu. Byłam pewna, że przy najbliżej możliwej okazji zawiadomi swoich przełożonych. Nie mogłam na to pozwolić! Nie mogłam sprawić, żeby wysiłek kilku tysiącleci poszedł na marne. Nie mogłam!

Dyskretnie zerknęłam na leżący na biurku seraficki miecz. Wiedziałam, że teraz moje szanse na ucieczkę są równe zeru. Nocny Łowca był szybszy i silniejszy. Musiałam poczekać na dobry moment. Wtedy zabiorę swoją tajemnicę na dno oceanu. 




________________________________________________

Nie musicie nic mówić.
Wiem, że ten rozdział nie jest najwyższych lotów.
Stało się tak, bo nie miałam żadnego pomysłu na przeprowadzenie ich rozmowy, ale następny rozdział może być już tylko lepszy.

Zapraszam Was również na mojego drugiego bloga
Kapitan Ameryka - Pierwszy Avenger