Rozdział III

Marisa:

Owinięta w czerwony ręcznik, stałam na przeciw lustra i  próbowałam rozczesać mocno splątane włosy. Czułam, jak z każdym pociągnięciem szczotki, adrenalina opuszcza moje ciało, czyniąc je wiotkim i obolałym. Zdawałam sobie sprawę, że zakwasy mnie jutro nie ominą i postanowiłam, że w dniu jutrzejszym zażyję słodkiego lenistwa i nie ruszę się na krok ze swojego mieszkania.

Kiedy skończyłam czesać włosy, zaplotłam je w długi - sięgający do pasa - warkocz. Sięgnęłam ręką po starą wełnianą sukienkę, która służyła mi za piżamę, i założyłam ją. Mimowolnie spojrzałam na swoje białe ręce. Przed oczami znowu stanął mi obraz Nocnego Łowcy. Wzdrygnęłam się i gwałtownie potrząsnęłam głową. Chciałam, jak najszybciej, wyrzucić dzisiejszy dzień z pamięci.

Nie wiedząc co mogłam jeszcze zrobić, otworzyłam drzwi łazienki i weszłam do przedpokoju, gasząc za sobą światło. Przemierzyłam po omacku korytarz i weszłam do swojej sypialni, gdzie usiadłam na miękkim łóżku.

Nagle w ciemności dostrzegłam słaby błysk, który sprawił, że podniosłam wzrok. To co zobaczyłam, spowodowało, że serce zabiło mi mocniej, a niemy krzyk uwiązł mi w gardle.

Skąd ON się tu wziął?

Jak oparzona stanęłam na nogi i z krzykiem rzuciłam się do ucieczki, ale Nocny Łowca był szybszy. Szybko wstał z fotela i po kilku sekundach był już przy mnie. Jedną ręką złapał mnie w talii, a drugą zatkał usta. Próbowałam się wyrwać, ale ON był silniejszy.

- Nie szarp się, skarbie  - wyszeptał mi do ucha, a nieprzyjemny dreszcz przebiegł mi po plecach - To nic nie da.

Wiedziałam, że ma rację, ale to nie powstrzymało mnie od próby ucieczki. Wiłam się i próbowałam rozluźnić jego uścisk, ale nie miałam tyle siły. Łzy pociekły mi po twarzy, kiedy zdałam sobie sprawę, w jakim beznadziejnym położeniu się znalazłam. Bałam się, nie wiedziałam, co ON chciał ze mną zrobić. W ataku narastającej paniki, wbiłam swoje długie paznokcie w jego nadgarstki. Podziałało. Nocny Łowca syknął z bólu i mnie puścił. Wykorzystałam sytuację i puściłam się biegiem w kierunku wyjścia, zamykając za sobą drzwi pokoju. Szybko dotarłam do drzwi wejściowych. Były otwarte. Już miałam wybiec na klatkę schodową, ale ON mnie złapał i siłą zaciągnął z powrotem do mieszkania. Stanowczym ruchem popchnął mnie na moje łóżko i przygwoździł mnie do niego swoim ciałem, nie pozostawiając mi cienia szans na ratunek.

- Czego ode mnie chcesz? - spytałam drżącym od szlochu głosem, nieruchomiejąc pod jego torsem.

- Prawdy – odpowiedział ze złośliwym uśmieszkiem i groźnym błyskiem w oku – Puszczę cię, ale jeśli jeszcze raz spróbujesz uciec, stanę się bardzo nieprzyjemny, rozumiesz?

Przełknęłam głośno ślinę i pokiwałam głową. Chwilę później poczułam, że ciężar jego ciała zniknął. Wzięłam głęboki wdech i usiadłam na łóżku. Prawą ręką otarłam łzy, cieknące po moich policzkach. Podkuliłam nogi i skrzyżowałam ręce. Próbowałam się uspokoić, ale nie byłam w stanie. Byłam zbyt przerażona.

Patrzyłam jak Nocny Łowca kręci się po sypialni, by na końcu usiąść na moim fotelu. Wyglądał, jakby bił się z myślami. Mimo iż w pokoju nie paliło się światło, dzięki świecącej na zewnątrz latarni, widziałam każdy jego szczegół. Był wysokim mężczyzną o zielonych oczach i wysuniętych kościach policzkowych. Jego włosy były w kolorze mlecznej czekolady, jednak w wyglądzie Nocnego Łowcy najbardziej rzucały się jego ręce. Były zręczne i zabójcze.

- Kim jesteś? - spytał, patrząc na swoje nogi.

- Nie rozumiem – odpowiedziałam szybko, modląc się, by to wszystko okazało się tylko snem.

Nocny Łowca prychnął i podniósł na mnie swój wzrok.

- Rozumiesz – powiedział, nie spuszczając ze mnie oczu – Bardzo dobrze rozumiesz.

- To nieporozumienie – powiedziałam i wstałam z łóżka.

- Nie radzę! - powiedział.

- Bo co mi zrobisz? - spytałam – Zabijesz mnie?

Zadałam to pytanie czysto retorycznie, ale wiedziałam, że doczekam się odpowiedzi. Mężczyzna wstał i wyciągnął z kieszeni miecz, któremu natychmiast wysunęło się ostrze.

- Jeśli będzie trzeba – wyszeptał

Na ten widok nogi się pode mną ugięły, ale chciałam skończyć to przedstawienie. Nie mogłam pozwolić, żeby ON lub – co gorsza Clave – dowiedziało się o mojej tajemnicy.

- Jesteś śmieszny – powiedziałam, siląc się na spokój – Jeśli nie wyjdziesz w tej chwili, zadzwonię na policję!

Nocny Łowca uśmiechnął się pod nosem i powoli ruszył w moim kierunku. Nie wiedząc co mam zrobić, chwyciłam pierwszą napotkaną przez moją rękę rzecz. Zacisnęłam dłonie wokół szklanki i rzuciłam nią w niego. Usłyszałam dźwięk tłuczonego szkła i poczułam na sobie krople zimnej wody.

- O Boże – wyszeptałam, cofając się kilka kroków.

- Tak, na Twoim miejscu też bym wzywał nadnaturalne istoty – powiedział otrzepując się z resztek stłuczonego szkła.

W tym momencie poczułam silne mdłości i ból w okolicach brzucha. Wiedziałam, że to koniec. Jeśli nie zabije mnie teraz Nocny Łowca, zrobi to Clave. Osunęłam się na ziemię, tracąc czucie w nogach.  Patrzyłam, jak moje nogi zamieniają się w rybi ogon.

Spojrzałam na Nocnego Łowcę. Na jego twarzy malowało się absolutne zaskoczenie.

Przegrałam, mimo że nawet nie zaczęłam walczyć.



___________________________________________________
O matko!
Myślałam, że nigdy tego nie napiszę. Ale jakoś się udało :)
Mam nadzieję, że trójeczka się podoba ;)

W ramach bonusu (Wow! Jak to brzmi) zapraszam Was na mój nowo powstały blog.
Kapitan Ameryka - Pierwszy Avenger

Nie ma to jak pisać FF, by zaspokoić swoje chore fantazje, czyż nie? :D