Rozdział VI

Chris:

Położyłem Marisę na miękkim łóżku, odgarniając z jej czoła zabłąkane pasma brązowych włosów. Zdjąłem z jej stóp buty i przykryłem dziewczynę czerwoną puchową kołdrą. Patrzyłem, jak jej klatka piersiowa powoli unosi się i opada. Dotknąłem dłonią zimnego policzka. Była śliczna, kiedy spała, wydawała się być taka niewinna. Wyglądem przypominała Królewnę Śnieżkę. Tak jak ona miała skórę białą jak śnieg, usta czerwone jak krew, tylko jej włosy były trchę jaśniejsze. 

Westchnąłem i usiadłem na skraju łóżka. Nie wiedziałem, co mam robić. Byłem w rozsypce. Zdawałem sobie sprawę, że właśnie w tym momencie powinienem dostarczyć związaną Marisę Clave, ale nie byłem wstanie tego uczynić. Na Razjela! Co było takiego w tej dziewczynie, że nie byłem w stanie racjonalnie myśleć? O Aniołowie, jestem idiotą. 

Przypomniałem sobie chwilę, w której znalazłem nieprzytomną Marisę schowaną w zaroślach. W tamtym momencie byłem na siebie wściekły. To było dla mnie nie do pomyślenia. Przeklinałem w myślach swoją głupotę. Jak mogłem zaufać nieznanej mi wcześniej istocie? Jak mogłem pozwolić, żeby mi uciekła? Czułem jak największy kretyn. Nie mogłem uwierzyć, że dałem się tak łatwo oszukać. Wiedziałem wtedy, że nie popełnię drugi raz tego samego błędu. Podszedłem do niej z zamiarem zaciągnięcia dziewczyny siłą do Idrysu, ale kiedy zobaczyłem ją leżącą bez czucia na ziemi, nie mogłem tego zrobić.  Coś we mnie pękło, kiedy zobaczyłem mały kamyk w jej drobnej piąstce. Chciała się zapewne nim bronić. Dobry pomysł. Na pół sekundy.

Wziąłem nieprzytomną syrenę na ręce i - pod osłoną nocy - zaniosłem ją do Edynburskiego Instytutu. To był pierwszy raz, kiedy byłem szczerze zadowolony, że oprócz mnie i starego Morgana nikogo nie było w budynku. To pozwoliło mi na bardziej swobodne działanie. Oczywiście zdawałem sobie sprawę, że prędzej czy później będę zmuszony poinformować Clave o moim odkryciu, ale wolałem najpierw sam zbadać całą sprawę. W dalszym ciągu uważałem, że z Marisą można dojść do porozumienia. Należało jej dać tylko trochę czasu. 

Z roztargnieniem rozejrzałem się po komnacie, którą wybrałem dla Marisy. Była duża i przestronna, umeblowana w stare, osiemnastowieczne oryginalne meble. Ściany wyłożone były białą boazerią z delikatnym różanym motywem. Miałem nadzieję, że będzie jej tu wygodnie. W końcu spędzi w tych ścianach przynajmniej dwa tygodnie. 

Zastanawiałem się, jak sprawić, żeby dziewczyna nie uciekła mi po raz trzeci. Wiedząc, że ta komnata sąsiadowała z moim pokojem, niemal natychmiast ułożyłem sobie w głowie gotowy plan działania. Wstałem z łóżka i podszedłem do solidnych dębowych drzwi. Zamknąłem je, rysując na nich stelą specjalny znak. Teraz miałem pewność, że Marisa stąd nie ucieknie i co ważniejsze, że nikt do niej nie wejdzie.  Później przysunąłem – tak, aby nie obudzić śpiącej dziewczyny – ciężkie żelazne lustro, identyczne, jakie znajdowało się w moim pokoju. Chciałem je ustawić w ten sposób, żeby oddzielała je od mojego tylko i wyłącznie ściana. Przejście astralne nie było łatwą do zrobienia rzeczą, ale przecież nie jest też niemożliwe do zrealizowania. Narysowałem na zwierciadle znak podobny do księżyca. Czarny symbol roziskrzył się, a następnie wtopił się w tło. Modląc, żeby się udało,  wsunąłem rękę w lustro. Tak jak się spodziewałem, moja dłoń nie spotkała się z żadnym oporem. Uśmiechnąłem się z wyższością. To nie było takie trudne, jak próbował nam to wmówić Morgan. Ciesząc się z niewątpliwego sukcesu, przeszedłem całym ciałem przez zwierciadło i znalazłem się w swoim pokoju. 




______________________________

Jestem troszkę wcześniej, niż planowałam.
Zdarza się :D

Rozdział jest bardzo krótki. Jest to działanie zamierzone,
ponieważ następna notka będzie dość obszerna.

Oj będzie się działo :D