Rozdział VII

Marisa:

Obudziłam się z wrażeniem, że spałam bardzo długo, niewiele się przez ten czas ruszając. Ciało miałam całe obolałe, jednakże czując pod głową miękką poduszkę, nie otwierałam oczu.  Z lubością wtuliłam się w puchową kołdrę i, z delikatnym uśmiechem, odwróciłam się powoli na drugi bok.  Towarzyszyło mi głębokie poczucie ulgi. Cieszyła mnie myśl, że Nocny Łowca odpłynął tam, gdzie czmychają wszystkie inne senne mary – daleko poza horyzont mojej wyobraźni. 

Wzięłam głęboki wdech. Niemal natychmiast otoczyła mnie subtelna nutka dwóch różnych zapachów. Było to niezwykłe połączenie słodkiej, kwitnącej na rozległych polach słonecznej Prowansji, lawendy i kwaśniej cytryny. Z cichym pomrukiem zadowolenia zapadłam się w puszystej pościeli i dopiero po chwili zorientowałam się, że coś jest nie tak. Jak oparzona otworzyłam oczy i wyskoczy łam spod ciepłej kołdry, uderzając jednocześnie głową o ostry kant stolika nocnego, stojącego nieopodal łóżka. 

Mimo wciąż narastającego bólu, podniosłam się szybko z twardej podłogi i rozejrzałam się po pomieszczeniu, w którym się znajdowałam. 

- O Boże – wyszeptałam przerażona, chwytając się za głowę – to nie był sen.


Chris: 

- Masz rację – powiedziałem cicho, stojąc tuż za jej plecami – to nie był sen.
  Dziewczyna szybko opuściła ręce i odwróciła się twarzą do mnie. W jej ruchach mogłem dostrzec strach i panikę, która odzwierciedlała się również w jej czekoladowych oczach. Krew całkowicie odpłynęła z policzków i ust Marisy, czyniąc ją nienaturalnie bladą. W tym momencie dziewczyna przypominała wyglądem przerażonego żywego trupa. Dosłownie.

- To nie był sen – powiedziała cicho, ze wzrokiem utkwionym w moich skrzyżowanych ramionach.

- Nie doszukuj się oparzeń – oznajmiłem, wyciągając przed siebie ręce – wyleczyłem się.

Marisa kiwnęła w milczeniu głową i usiadła na łóżku, chowając twarz w dłoniach. Z pomiędzy jej palców usłyszałem cichutkie łkanie, które po chwili przerodziło się w spazmatyczny szloch. 

Stałem, nie będąc do końca pewnym, jak mam zareagować. Z jednej strony wiedziałem, że Marisa ma prawo być przerażona – bądź co bądź porwałem ją – ale chyba przecież musiała zdawać sobie sprawę z konsekwencji napaści na Nocnego Łowcę. W tamtym parku miałem pełne prawo ją zabić. 

- Nie bój się – powiedziałem, kucając przy dziewczynie – Nikt poza mną o tobie nie wie. Jeśli będziesz współpracować: tak zostanie. Jeśli nie: niezwłocznie zawiadomię Clave. Rozumiesz?

- Tak – szepnęła, próbując się opanować, Marisa, ocierając jednocześnie słone krople łez z policzka.

To mi o czymś przypomniało. 

- Myślałem, że łzy syren zamieniają się w perły...

- Bo taka jest prawda – powiedziała drżącym głosem, zerkając na mnie z ukradka.

- W takim razie dlaczego...? - urwałem zaskoczony.

Odpowiedziała mi cisza. Westchnąłem. 

- Nie poprawiasz swojego położenia, Mariso – powiedziałem po chwili, zrezygnowany podnosząc się do pozycji stojącej.

Ta dziewczyna mnie osłabiała. Jak mam jej pomóc, skoro ona nie chcę tej pomocy przyjąć? Aniołowie, ratunku!

- Nie jestem syreną – powiedziała, uparcie wpatrując się w podłogę – Przynajmniej nie w pełni. Moja matka była człowiekiem – dodała szybko, uprzedzając moje pytanie.

Chwileczkę. Jej matka była człowiekiem? Kto był w takim razie jej ojcem? Czy bycie... syreną jest uwarunkowane genetycznie? To dało mi do myślenia. 

- Była? - spytałem, chcąc zaspokoić swoją ciekawość – Już nie jest?

Przemieniła się? Czy to jest możliwe? Czy syreny mnożą się tak jak wampiry? Byłem zaskoczony i podniecony. Na Razjela! To byłoby odkrycie wieku!

- Zmarła przy moich narodzinach – powiedziała smutnym głosem, obejmując swoje nogi rękami.

- Przykro mi – powiedziawszy to, położyłem swoją dłoń na ramieniu Marisy, ale widząc jej zdenerwowanie, szybko ją zdjąłem.

- Posłuchaj mnie – powiedziała szybko, wycierając otwartą dłonią kąciki swoich oczu – Jestem precedensem. Nie znajdziesz na świecie innej podobnej do mnie istoty. Takie rzeczy się nie zdarzają. Przetrzymując mnie tu niczego nie zyskasz...

Wpatrywałem się w nią osłupiały. Dziewczyna w niczym nie przypominała tej Marisy sprzed kilkunastu sekund. W tej chwili tętniła życiem, jej policzki nabrały zdrowych rumieńców, a na jej twarzy malowała się odwaga i determinacja. Nie mogłem w to uwierzyć. Była zmienna – uśmiechnąłem się pod nosem – zupełnie jak morze. 

-… nie zdradzę ci miejsca, w którym mieszkają syreny, a bez mojej pomocy nigdy tam nie trafisz. Wypuść mnie, proszę. 

Westchnąłem. Widziałem, że mówi prawdę. Czułem to instynktownie. Miała też rację, trzymaniem jej na uwięzi niczego nie wskóram, a być może tylko sobie zaszkodzę. Do niej trzeba delikatnej ręki, groźbą niczego nie zyskam. W tym samym momencie przyszedł mi do głowy pewien pomysł. 


- Dwa tygodnie, Mariso – powiedziałem, patrząc się prosto w jej oczy – jeśli przekonasz mnie, że ty, i inne syreny, nie stwarzacie zagrożenia dla ludzkości, wypuszczę cię. Jeśli nie, będę musiał zawiadomić Clave.

Patrzyłem, jak w oczach Marisy zaświeciła nadzieja. Jej oddech się uspokoił, już nie był taki świszczący. Dziewczyna schowała za ucho, zachodzący na twarz, kosmyk włosów. 

- Przysięgasz, Nocny Łowco? - spytała cienkim głosem.

Wpatrywała się w moją twarz, szukając podstępu. Ja sam położyłem prawą rękę na sercu i powiedziałem z powagą:

- Na Razjela.

Dziewczyna znacznie się uspokoiła. Swoją drogą musiałem ją zapytać, skąd tyle wiedziała o Nocnych Łowcach. Przecież ktoś musiał jej o nas powiedzieć, prawda? Spojrzałem na nią. Jej źrenice w dalszym ciągu były rozszerzone, zapewne przez znaczny wpływ adrenaliny. Zerknąłem na zegarek. Dochodziła dziewiąta rano. Postanowiłem, że zostawię ją teraz samą. Dam jej czas na podjęcie odpowiednich decyzji. Pomyślałem, że z miłą chęcią się odświeży, a ja w międzyczasie skocze do jej mieszkania po jakąś odzież. Byłem pewny, że Marisa nie chcę spędzić następnych kilkunastu dni, ubrana jedynie w zwiewną białą koszulę nocną. Odwróciłem się i poszedłem w stronę wyjścia. 

- I jeszcze jedno – zatrzymałem się w pół kroku i odwróciłem głowę – Jestem Chris – powiedziałem i przeszedłem przez mosiężne lustro. 


_______________________________________

I oto jestem. Po bardzo długiej przerwie.
Rozdział napisany w głównej mierze na kamienistym wybrzeżu Chorwacji.
Mam nadzieję, że się Wam spodoba :)